20. Moje poszukiwania „idealnego” sposobu odżywiania.

Chciałabym Wam przybliżyć sposób odżywiania, o którym wspominałam w poprzednim wpisie i moją historię z nim związaną. Proszę, abyście czytali ten post z „otwartymi umysłami” (z ang. „be open-minded”) i byli nastawieni pozytywnie. Kwestie diet są bardzo drażliwe, a ja nie chcę z nikim wchodzić w puste sprzeczki oraz przerzucać się bezpodstawnymi argumentami. Natomiast na szczerą i rzeczową dyskusję jestem zawsze otwarta : )

Gdy po kilkunastu miesiącach ciągłego szukania swojego miejsca w tym zagmatwanym, żywieniowym świecie, trafiłam na weganizm, nie sądziłam, że tak „restrykcyjna” oraz „ekstremalna” dieta może być dla mnie czymś właściwym. Wegetarianie? Okej, rozumiem… Zresztą przyjaźniłam (i nadal przyjaźnię) się z wegetarianką. „Ale odrzucenie nabiału i jajek to już zbyt wiele… Bez przesady!” Jeśli tak myślisz- w porządku, ale proszę Cię, byś jednak poświęcił chwilę na przeczytanie reszty tego postu.

Z czasem zaczęłam się tym troszkę bardziej interesować. Od zawsze lubiłam zwierzęta i naprawdę było mi ich szkoda. Tylko ja przecież potrzebuję białka..! Z tego powodu temat odpuściłam. Po kilku miesiącach przypadkiem natknęłam się na kanał na Youtube’ie jednej ze znanych weganek. Mówiła o tym, jak jej zdrowie uległo poprawie, jak doskonale się czuje, ile ma energii, siły, że wcale nie powinno się ograniczać węglowodanów (a przecież wszyscy zawsze wmawiali, że należy ich unikać!), itp… Emanowała tak pozytywną energią, że nie dało się „przejść” obok niej obojętnie. A to wszystko ponoć za sprawą diety roślinnej! Był to pierwszy moment, w którym weganizm przestał być w moich oczach dziwną fanaberią. Obejrzałam wykład Gary’ego, a potem „101 powodów, aby przejść na weganizm„. Byłam zszokowana oraz troszkę „zaczarowana”. Pragnęłam od razu odstawić wszystkie produkty odzwierzęce. Oczywiście spotkałam się z ogromnym sprzeciwem mojej mamy, która po prostu się o mnie martwiła. Mocno pokłóciłyśmy się o to kilka razy.

Zachęcam Was gorąco do obejrzenia wspomnianych wyżej wykładów. Narażę się jednak w tej chwili wszystkim weganom, ale uważam tę kwestię za dość istotną; Jest tam mnóstwo brutalnej prawdy, krwawych faktów, z którymi każdy z nas powinien się zmierzyć. Zmieniają one nieco nastawienie do tego, co kładziemy na nasze talerze. JEDNAK jest w nich również sporo propagandy. Nie oburzajcie się mięsożercy, bo codziennie oglądając telewizję mamy wpajane przez przemysł mięsny mnóstwo kłamstw, więc nic dziwnego, że propagatorzy weganizmu próbują użyć podobnej broni. Nie zmienia to faktu, że codziennie w brutalny sposób zabijane jest mnóstwo zwierząt tylko po to, byś Ty mógł mieć kilka minut przyjemności. Smak mięsa można z łatwością odtworzyć z produktów roślinnych. To kwestia przypraw i sposobu przyrządzenia. Nie potrzebujemy produktów odzwierzęcych, by zachować zdrowie, budować masę mięśniową, odchudzać się, czy tyć. 

Oprócz powodów etycznych, w moim przypadku doszły również kwestie zdrowotne, które będę jeszcze poruszać w kolejnych postach, podobnie jak inne tematy związane z dietą roślinną.

By jednak podsumować i nikogo nie wprowadzać w błąd, dokończę moją historię. Sprzeciw mamy był zrozumiały. Martwiła się, gdyż pamiętała jeszcze moje wcześniejsze problemy z odżywianiem. Udało nam się w końcu dojść do kompromisu. Nie nazywam siebie weganką, ponieważ obie ustaliłyśmy, że od czasu do czasu jem jajko lub produkt nabiałowy. Określam moją dietę mianem „plant-based”, czyli opartej na roślinach. W miarę możliwości wybieram również produkty, które nie były testowane na zwierzętach. Póki co jest to ten odpowiedni balans, który zachowuję i dzięki któremu czuję się świetnie… I wiecie co? Okazało się , że to wcale nie jest ani restykcyjne, ani przesadne… A wręcz przeciwnie! Nigdy jedzenie nie sprawiało mi tyle radości i satysfakcji! : )